Moje przyjaciółki Gea i Cleo oraz ja dyskutujemy nad naszym obuwiem, które właśnie spłaciliśmy niewolnikiem, który w tym momencie jest naszym podesty. Problem tkwi w tym, że przynosi nam zbyt mało pieniędzy, ledwie wystarczająco dużo, aby zaspokoić każde caprice. Naszy stan życia jest wysoki i musi pracować ciężko dla nas! Lepiej niż pójść w długi! Podczas gdy wymieniajemy te refleksje, zaczynamy poczucie niepokoju i maszynerki zwalnia. Zaczynamy wyjmować nasze buty. Patrzymy na stos pieniędzy, który przyniósł nam i to także wydaje się niewystarczające. Kazamy nam położyć się u naszych stóp, a klatka, którą nosi, jest oczywista. Robimy go pracować w kaftanie! A aż nie przyniesie nam więcej pieniędzy, nie będzie miał wolności swojego małego penisa! Wyrażając te rozważania, i zmęczone jego usługami stóp, kazujemy mu stworzyć matę z pieniędzy ze skromnej pensji, którą przyniósł nam. Rozkazujemy mu ułożyć prostokąt papieru i zaczynamy klapić po nim w pogardzie. Jest upokorzony, zhumiliowany. Następny raz chcemy mieć wielki dywan w kolorze zielonym, żółtym i fioletowym! Wydaje się, że zrozumiał i prawie szczekając dziękuje nam, podczas gdy wyganiamy go, bo każda przemijająca minuta to minuta stratowanych zarobków na naszą następną płacę…