Kocham wędrkowanie i w tym weekendzie wzięłam ze sobą swego niewolnika w góry. Po miłej wędrówce na punkcie widokowym znajduję go tam, leżącego na ziemi i pozbawionego koszuli: rzeczywiście jest to prawdziwy dywan ludzki i będzie miał to, czego pragnie. Stawiam nogę na nim w błotnych koziołkach, skacę, chodzę i stoję na jego twarzy, podczas gdy wchłaniam widok, obojętna na to, czy zostanę odkryta przez któregoś turysty. Cierpi i dziękuje, ale to jeszcze nie koniec – teraz kładę go na kolanach i zmuszam go do obłyszania błota z moich butów, jak dobry pies.