Moja wykładzina czeka na mnie w domu, zawsze czeka na mnie, to jego rola a on żyje dla tego: żyje leżąc w wejściu czekając na moją powrót. Wracam do domu po przyjemnej spacerówce, moje brudne buty wymagają oczyszczenia przed umieszczeniem ich w półkach i do tego służy mu język. Dobrze likuje podeszwy ale w trakcie tej czynności chciałbym też się bawić, rozmacinając jego głowę i energicznie tapcząc jego bezsilne ciało. Siła moich uderzeń jest tak potężna, że traci nawet monety z kieszeni: biedny strach na wróble, tylko monety to wszystko co ma… Skaczę też z niskiego murku i ślady które zostaną po mnie zapewne będą widoczne aż do następnego razu.