Czuję nad podeszwą jeszcze dziś ślubę tej niedojrzałej łapicy butów, któremu wyraźnie powiedziałam, aby lizał tylko moje trzewiki, a nie dotykał mojej stopy. Zasłużył na karę, posiada nowy zegarek, zaoszczędził na nim dużo pieniędzy, pracując przez miesiące, a teraz żądam go od niego. Rozbijam go, stojąc na nim i rozbijam aż do zupełnego zniszczenia, podczas gdy niewolnik płacze z desperacji, oglądając, jak jego oszczędności zmieniają się w dym. Po zniszczeniu zegarka zwracam go mu, a gdy jest o krok od odesłania go, zauważam nowy smartfon w kieszeni jego spodni…
Wymagam też tego, to samo traktowanie co zegarek, niewolnik płacze, mówi, że potrzebuje go do pracy, ale to mnie nie obchodzi i rozbijam ekran, kontynuując wyszydzanie go.