Mój znajomy Samantha i ja wypuszczamy naszego małego pieska z klatki, w której go umieściliśmy, bo nadszedł czas na zabawę. Oczywiście będziemy to my, które będziemy się bawić i cieszyć, podczas gdy on będzie musiał znosić ból naszych ostrzy kostiumów, które przebijają jego ciało. Ma brzuch miękki jak pudding, jest niemal trudno go stać, ale potem wymieniamy się, abyśmy mogły stać na nim dobrze, chodząc do przodu i tyłem aż do twarzy, aż pozostaną czerwone ślady. Po przebiciu go jak sita pozwalamy mu zdjąć nasze kostiumy: teraz nasze stopy owinięte pończochami dokończą pracę, bez litości i bez mniej śmiertelnej.