Hij wikkelde zijn gezicht in plakband en maakte een aangenaam klein zakje in zijn mond voor mijn uitwerpselen.
.
.
Ik kan moeilijk ademhalen hij hikte van onder mijn billen op.
.
.
Dat maakt niets uit zei ik terwijl ik omlaag keek op zijn jammerlijke gezicht verborgen onder mijn benen, houd mijn uitwerpselen dan maar in je mond.
.
.
Oh, ik herinnerde hem, laat het maar ophopen tot je neusgaten – ik zou beginnen aan dat plakband te knippen en slikken als ik dat was.
.
.
Ik gaf hem geen kans om in paniek te raken toen ik dat zei, in plaats daarvan liet ik mijn uitwerpselen gewoon in zijn mond zakken terwijl hij ademhaalde door mijn billen en het plakband.